این همه حرف یک جا جمع شده بود در بغض فرو خورده ی تو.

و نا آرام بودی.

یک آن سیلاب بی رحم اندوه خانه خراب کرد چشمهایت را.

و برق چشمهای معصومت را هرگز از یاد نخواهم برد.

بگو،بگو...من می شنوم.از همه بگو،از همه جا،از همه چیز.

بگو شاید نیمی از دردهایت را بتوانم به دوش بکشم.

و تو گفتی و گفتنی ها کمرم را شکست...

هرگز نمی خواهم جای تو باشم...بیچاره دلت...