گوشهایم  سکوت میخواهند.

پشت سایه هایی که پنهان شده ام صدایی نیست

گوشهای پر از خاطره ی ترس اما،همیشه از صدای خاطرات  می ترسند.

من دور شدم.از نور دور...دور از نور و کور....

و برای فرار در عمق سایه ها ناپدید تر...

باید راهی باشد بی شک.

و انگار هرچه از سایه ها دور میشوم نورانی تر...

نوشته شده در پنج شنبه 90/4/16ساعت 4:19 عصر توسط دریا نظرات ( ) | |