سلام.

بچه ها من این متن رو بعد از اینکه حرفهای یک خانوم رو شنیدم گفتم.این متن حتی یک گوشه ی کوچیک از حرفاش رو بیان نمی کنه که چقدر یک آدم باید توی زندگی صبور باشه.هرچند همیشه یاد گرفتم که یک طرفه در مورد آدمها قضاوت نکنم اما نمی دونم چرا این دفعه هر کاری می کنم نمیشه.دوست دارم همه ی حق زندگی این زن بهش برگردونده بشه،زنی که همه ی جوونیش رو پای مردی گذاشت که هیچ وقت احساسش رو درک نکرد و همیشه به اون مثل یک عروسک نگاه می کرد که باید همیشه توی دستاش باشه و عقده های کودکیش رو سر این زن خالی کنه.یا شاید هم حالا دیگه از اون یه فردی ساخته که توی هیچ کجای قلب آدمها جایی نداره...سیاهی قلب این مرد حتی بعد از طلاقشون هم تمومی نداره.نرگس عزیزم میدونم  که این متن رو می خونی بدون همیشه دوست خوب تو می مونم.

"تقاص یک جنون"

باد می وزید و او رفتن گرفت...به ناکجایی که نمی دانست اما پاهایش خوب می دانستند.

باد می وزید و در آن اندوهگین فضای پر ز خاطرات شوم دسته ی گیسوانش را به دست باد

 سپرده بود با اشک هایی بی دلیل،اشکهایی که با عادتی جاری راه می پیمودند.

می رفت هنوز به مقصدی ناپیدا که در نهایتش لرزش دست زنانه ای پیدا بود.

پاهایش روانه بود و قلبش نه...می رسید اندک اندک و این آشنا دیار از دور به خاطرش

 آمد.آشنا دیاری که سالها غریبه می زیست درون مزرعه هایی که تمام گندم هایش

 اورا با دستانی پینه بسته که جای خوش می کردند در قوس داس می شناختند.

تمام گاوهایش اورا با چشمانی خیره به اندوه بعداز دوشیدن شیرها می دیدند

و گنجشکهای  باغ خوش خیالی می دانستند اورا بی پناه که حتی در کنار یک مرد

 هم احساس امنیت نکرد اما بازهم نشست...

باز هم نشست و در باور کثیف یک مرد خانه کرد و لانه گزید در میان سیاه دیوار های

 خانه چراکه جز  همین اندوه خانه جایی دیوارهایش آشنا با قصه هایش نبود...

باز هم ماند...

 باز هم نشست در کنار یک مرد.مردی که مرد بود اما نبود در تمام روزگار این زن.

مردی که به خاطر گندم هایش ظرافت یک زن را به باد کتک

 می گرفت...