می افتم روزی از بام نفسهایم...فکرهایم جان می سپرند در دره های تردید...می دانم در انتهای کور یک روز،شب از پنجره ها سر ازیر می شود و راهروهای تودرتوی رسیدن راهی را پیشکش پاهای سردرگمم نمیکنند...راهی نیست...ایستگاهی نیست...می دانم و هنوز بیهوده،قطار قطار بر ریل های موازی دفترم شعر ردیف می کنم...

نوشته شده در جمعه 88/5/2ساعت 6:53 عصر توسط دریا نظرات ( ) | |