از این بزرگ خانه ی بد آستان که ننگ را تیغ می کشد بر رگ هستی ام ، فضای ذهنم را متراکم

از درد می کند و جانم را می سوزاند از پرتو خورشیدی که بیش از اینها به جمجمه ام

نزدیک شده بیزارم...خانه ای که در هر طلوعش خورشیدی تنها و مایوس از پس کوه ها

سر بر می آورد و گیاهی نمی یابد به لطافت نیلوفرها و زمین خانه را پر از حرارت می کند

 چراکه تنها خاربوته های سخت را می بیند که سرسخت و مغرور ایستاده اند.

نه از باد می هراسند و نه از آتش.و اما میسوزاند آرزوهایم را...

آرزوهای معصومم چون گلهای رنگارنگ و برگهای سبز که هنوز برای تاب آوردن و ایستادن

در مسیر بادهای وحشی روزگار آماده نیستند و هنوزجز چشیدن طعم آب و خاک چیزی از

تن آشنای خاربوته ها با آتش نمی دانند...

ای کاش این خاربوته های شوم که جوهر می گیرند از آرزوهای شوم جای گلهای سبز

 و لطیف آرزوهایم را بگیرند که جز نور و اندکی آب برای پروردن خویش آرزویی ندارند.

آنها پاک و معصوم اند...باید آنها را از ریشه برکنم و باز در جایی بکارم که

برای رنگ گلم جایی داشته باشد حتی اندک.باید از این خانه دورش کنم گیاه آرزوهایم را.

خاربوته ها بیشتر تاب می آورند سوختن تن هاشان را...