قنداقم را بیاورید...می خواهم بو کنم زمان کودکی ام را ،

زمانی که تنها دلیل اشکهایم معصومانه نیازی بود ،

 نیازی که لحظه ای بیارامم در آغوشی که مرا

بی هیچ مضایقه در خویش پنهان می کرد

 تا بنوشم از شیر ی وجود مادرم ، مادری

که تمامم را در دو دست جای می داد ، با

آوازی لطیف آرامم میکرد ...آوازی از جنس لالایی

همان لالایی که تنها من می شناختمش.

من به همان یک گذر راضی بودم حتی اگر هوا

گرم بود و حتی اگر سرد.

افسوس! قد کشیده ام در میان نیازها.

قنداق کودکی ام را بیاورید ، می خواهم

دوباره باز گردم به زمانی که تنها نیاز من

اندکی شیر و کمی آغوش بود... 

نوشته شده در پنج شنبه 88/6/12ساعت 12:5 عصر توسط دریا نظرات ( ) | |