از زخمهای تنت خون پاک روان بود،از آب مشکت زلال تر....

و تو به چه می اندیشیدی؟

به لبان خشک طفلان کربلا یا به زخمهای تنت؟...

اما تو که از زخم هراس نداری...

وقتی ذهنت درگیر چیزی بزرگ باشد،

زخمها نوازش شمشیر است.

کاش بودم و با خشم دشمنانت را نشانه می رفتم.

آنقدر می جنگیدم

و با چشمهای بسته و فریاد،شمشیر میزدم تا

پاهایم از توان بایستند و

چشمهایم نبینند....

و بر زمین افتادی...

کاش بودم تا دستهایت را بگیرم....

آه....اما تو که دست نداشتی.....

نوشته شده در یکشنبه 90/9/20ساعت 1:19 عصر توسط دریا نظرات ( ) | |