زندگی ما آدمها رو میشه با یه آسمون و

یه گردونه تصور کرد.

همه ی ما با طنابهای رنگا رنگ و جورواجور

از این گردونه آویزونیم.

آفتاب میزنه....باد میوزه...بارون میباره...

طناب زندگیمون نازک و نازکتر میشه...

من به بغل دستیم نگاه میکنم و میگم:

نگاه کن طناب همسایه نازک تره

چیزی به رفتنش نمونده...

و یکدفعه من رها میشم و میرم،

غافل از اینکه سن طناب ها مهم نیست،

زمان کوک شده برای آویزون موندن مهمه.....

نوشته شده در سه شنبه 90/7/26ساعت 11:0 صبح توسط دریا نظرات ( ) | |