می پژمرد مرا...کاش...کاش...کاش هایی

 که هرگزاند...همیشه زیستن در اندوهی

 که به دامانت چنگ زده و توتنها با امیدی

می مانی که شاید همان نقطه ی به

ظاهر نورانی در عبور هستی ات ،

همیشه محال زندگی ات باشد...

ولی بازهم  تو را به امید پایان هایی

 کور و نا پیدا درگیر آواز خواندن و

سوت زدن می بینند و تو باز هم 

صبوری ات را که در کناره هرگزها

آرمیده نوازش می کنی... 

نوشته شده در چهارشنبه 88/6/11ساعت 9:58 صبح توسط دریا نظرات ( یک ) | |